یکی از مشکلات موجود در جامعه ایران، این است که هر ایرانی به صورت فردی ذهنی خلاق دارد و دارای نبوغ، خلاقیت، هنرمندی و... است، اما با این حال زمانی که در فضای جامعه در نسبت با دیگری قرار می گیرد. این ویژگی های مثبت نمود پیدا نمی کند و به جای هم افزایی دست به تخریب دیگری زده می شود. این کنش رفتاری در ساخت اقتصادی، سیاسی، مذهبی، دانشگاهی و به صورت گسترده تر در جامعه مشهود است. به جای نقد گفته ها و استدلال های فرد، خود شخص را نقد می کنیم و برای مخالفت با نظر وی به یکی از خصوصیات فردی او حمله می کنیم. همچنین از منظری دیگر، فردی که گفته ها و استدلال های او مورد نقد قرار گرفته است. این رفتار اجتماعی را نوعی تخریب علیه خود محسوب میکند.
حال سوال این است که برای حل مساله از کجا باید آغاز کرد؛ آیا بری تصحیح این الگوهای ذهنی، رفتاری و کنشی، باید سرمایه گذاری را از سطح دانشگاهی آغاز کنیم و یا اینکه این نوع الگوها باید در دوران مهدکودک، پیش دبستان یا دبستان تصحیح شود و آگاهی بخش ها در همین دوران صورت گیرد؟
کتاب بازخوانی انتقادی سیاست گذاری های اموزشی در ایران معاصر
