کلمات عنوان این کتاب هر روز توسط هزاران نفر با هم جمع می شوند تا به یکدیگر کمک کنند تا از اعتیاد نجات پیدا کنند. اعتیاد ممکن است به الکل یا کوکائین، قمار یا غذا، خشونت یا رابطه جنسی و عشق باشد، اما مسیر بهبودی یکسان است. این یک کتاب حکمت ساده برای افراد معتاد و افرادی است که آنها را دوست دارند. جو مک کیو به مدت بیست و هشت سال دانشجوی دوازده قدم بوده است. او، مانند ده ها هزار نفر دیگر، هر روز، یک روز در یک زمان با آنها زندگی می کند. در «گامهایی که برداشتیم»، جو ما را یک قدم در آنها میگذراند و به ما کمک میکند بفهمیم چگونه کار میکنند – و چگونه میتوانند زندگی ما را تغییر دهند.
در بخشی از کتاب آمده است:
" پس از تصمیم، اقدام می آید. خداوند درون هر فردی وجود دارد، من باور دارم که ما از قبل این را می دانیم، شاید به وضوح آگاه نباشیم، اما به صورت ذاتی می دانیم که چطور باید زندگی کنیم. اراده شخصی به ما غلبه می کند، اما در عمق درونمان می دانیم که چطور زندگی کنیم. فقط نیاز داریم که موانع را از سر راه برداریم.
در اجتماع باتوجه به اقدام هایمان به ما پاداش داده می شود و یا تنبیه می شویم. جامعه افراد را نه به خاطر افکارشان بلکه به خاطر اعمالشان به زندان می اندازد. شما آزادید هر طوری که دوست دارید فکر کنید. نظریه قانون دال بر این است که اگر کسی که رفتارش از نظر ما قابل قبول نیست را حبس کنیم، می توانیم افکار او را تغییر دهیم. در اکثر موارد این رویکرد البته جواب نمی دهد، چرا که آن فرد معمولا با همان افکاری که وارد زندان شده است خارج می شود. معمولا فرد همان رفتارهای غیرقابل قبول را تکرار می کند و ما دوباره او را زندان می اندازیم. تا زمانی که اراده او عوض نشود رفتارهای او تغییری نمی کنند.
اعمال یک فرد تجلی افکار او هستند. اگر بخشی از اراده او غیرقابل کنترل باشد، آن فرد به صورت غیرقابل قبولی رفتار می کند. شاید غریزه امنیت او از تعادل خارج شده است و این باعث می شود که او دزدی کند. تا این بخش از نفس او پرورش و ترمیم نیابد، او مدام به زندان برمی گردد. نفس ریشه مشکل است. دست کم یکی از غرایز طبیعی از تعادل خارج شده است.
ما همیشه نیاز داریم به خودمان یادآوری کنیم که آن چیزی که باعث مشکلات ماست، آن چیزی که باعث می شود ما جرم و جنایت کنیم و ما را به تیره روزی می رساند «طغیان اراده شخصی» است. و اصل معنوی که علاج آن است تسلیم است. "
کتاب قدم هایی که برداشتیم