تاریخ قدیم ایران به دوره های مادی، دوره اول پارسی، دوره مقدماتی و سلوکی و دوره دوم پارسی تقسیم شده است. طبق روایت هرودوت: مادها در عهد قدیم مشهور به (آریان) بودند و بعدها خود را ماد نامیدند. این اقوام از قرن هشتم تا پایان قرن هفتم ق.م اقدام به تأسیس دولتی نمودند که از شمال به رود ارس، از شرق به دریای خزر، از غرب به کوه های زاگرس و از جنوب به کویر تا اصفهان محدود می گشت. در این رابطه محدوده ماد ها در سه بخش، ماد کوچک شامل آذربایجان (آتروپان)، ماد بزرگ شامل کردستان و نواحی مرکزی ایران و ماداگیانا شامل ولایات ری و اطراف آن تقسیم می شد. این بخش ها بعدا در اراضی به عنوان ماد متحد تجمع نموده و اقوام متنوعی به نام قبایل گوتیان و لولوییان را تشکیل دادند. قبایل کوچک تری در کرانه دریای خزر (کاسپی) و نیمه سفلای دره قزل اوزون و نقاط شمال تر آن حکومت های کوچک وجود داشتند که از طایفه پیل ها، کادوسیان و کاسپیان بودند. قبایل نیمه صحرانشین، ساگاریتان و مرداها نیز در محدوده مادها قرار داشتند. مناطق علیای دره قزل اوزون به سمت شرق تا دشت کویر را سرزمین مادها می خواندند در سرزمین های شرق ماد عنصر زبان ایرانی رایج تر بود، لیکن در جنوب، نقش اقوام عیلامی و آلپی پررنگ تر بود. در مناطق شمالی بین ارس و ارومیه خصوصا در غرب دریاچه ارومیه اقوام هوریانی و اورارتو سکونت داشتند. عاملی که موجب اتحاد قبایل ماد می شد ایرانی بودن آنان بود.