ارتباطات، پدیده‌ای انسانی است؛ بنابراین تحت تأثیر زمان دائم در حال تغییر فرم و تولید ابزارهای روزآمد خود است. تئاتر نیز پدیده‌ای پیشرو، پویا و سازگار با حرکت‌های انسانی اجتماعی روز خود است و چون هنری ارتباطی است از مدل‌های مختلف ارتباطی برای استحکام گفت‌و‌گوی میان صحنه و تماشاگر بهره می‌گیرد. امروزه تئاتر به نسبت مولف‌های متنوع خود به فرم‌ها و مدل‌های ارتباطی فراوانی دست یافته است. تئاتر تعاملی با زمینه و تأکید بر فضا و خلق موقعیت در هر مکان، مواجهه‌ای را میان گروه و تماشاگر به‌وجود می‌آورد.
تئاتر عملی ارتباطی است که توسط فرستنده و گیرنده در موقعیتی شکل می‌گیرد. در مدل‌های ارتباطی تازۀ تئاتر، حتی ممکن است فرستنده و گیرنده نه‌تنها مرزی نداشته باشند، بلکه در مواردی هم یکی باشند. این نزدیکی درصد تأثیر تئاتر را بالا برده و فراتئاتری متفاوت را شکل می‌دهد که این فراتئاتر تفسیرهای زیادی را به‌وجود می‌آورد، که این تفاسیر دانش جمعی تولید و برای تماشاگر تبدیل به آگاهی می‌شود. اگر تئاتر را تألیفی از یافته گزیده‌هایی نظام‌یافته با ترکیبی از انگیزه‌های انسانی فرض کنیم، در ساده‌ترین انگاره توسط هر شخص مانند: نمایشنامه‌نویس، کارگردان، بازیگر- تماشاگر تألیف می‌شود. هر یک از این تألیف‌ها سطحی از هرمنوتیک است که روایتی متفاوت را از تئاتر پدید می‌آورد. این روایت‌ها بر اساس سطح زبانی و کنش شخصی از موضوع است.
کتاب ارتباطات تئاتر
نمایش
شهرام گیل آبادی
