"از همه تئاترهای جهان، چه شرقی و چه غربی، تئاتر ایرانی تنها تئاتری است که تا امروز خصلت قدسی درام را حفظ کرده است و می توان گفت که آن درام قدسی جز لاینفک باورهای ملی شده است. آنچه نزد همه اقوام دیگر، چیزی جز تفریح و سرگرمی و مایه حظ چشم و گوش و خوی و نشاط قلب و روح نیست، در آن جا در اصفهان، تجلی چیزی اساسا مذهبی است که از درد صادقانه قومی توشه و مایه می گیرد که شاهد نمایش خاطره رحلت یک تن از امامانش است و از فرط علاقه برای تجلیل پیامبرانش(کذا) خود را در غرقه در خون به تماشا می گذارد. بر تعزیه، که مبنای ادبیات دراماتیک ایران است، اندک اندک انواع نمایش های دیگر چون کچل پهلوان(خیمه شب بازی)، تقلید(لال بازی) و تماشا(مضحکه) و طنز اجتماعی میرزا فتحعلی افزوده شدند. این چنین مجموعه ادبیاتی فراهم آمد که تئاتر یک ملت نامیده می شود".
