همزمان با قدرت گیری صفویان در ایران، قدرت عثمانی ها در اروپا رو به افزایش گذاشت. اگرچه میزان کشورگشایی های امپراطوری عثمانی در اروپا، شام، شبه جزیره عربستان و شمال آفریقا بیشتر از پیشروی آنها در مرزهای شرقی شان بود، اما برخورد دو قدرت رو به رشد در آناتولی شرقی باعث شد تا مرزهای ایران به تدریج از رودخانه فرات به رشته کوههای زاگرس منتقل و حول و حوش آن تثبیت شود.