این کتاب، شرح مختصری در ابداع و تکامل غزل فارسی در ادبیات کهن است ؛ و مجموعه ای گزیده از غزل های فارسی متنوع و شورانگیز از قرن چهارم تا چهاردهم شمسی . این مجموعه به اینکه غزل در قرون مختلف ، بسته به روحیات دوران و احوال غزلسرایان، به سادگی تمام و با شیوایی کلام گفته شده ، اشاره می کند ؛ عصاره ای از غربت و تلاطم و فصاحت و وصف، که در طرزهای مختلف ادبی در قالب غزل سروده شده اند.
سیر غزل در تاریخ ادبیات فارسی، تعابیر مختلفی را نمایان می کند: غزل به معنای مطلق شعر عاشقانه ، غزل به معنای تغزل قصیده ، غزل به معنای مقطعات کوتاه و نافذ و دارای لحن؛ همگی خصوصیات مضمونی و تحول ادبی آن را می ساند. غزل به طور کل، تغزل برآمده از قصیده است که در آن مدح نیست؛ - وصفیست که نوعی نسیب است با بیانی ساده ؛ هرچند گاه پیچیده و رندانه است. غزل فی البداهگی صوفیانه است و بعدها مایه خنیاگری. غزل مشخصا، شکل خالص و مختصی در شعر فارسی ست که از اوایل سده پنجم در سبک خراسانی به بار می نشیند و ابتکاری ست در کنار قصاید رایج در قرون اول هجری ، که تا دوره معاصر در مضامین و اشکال مختلفی ادامه می یابد.
کتاب منتخب غزل فارسی
ژرف