مولانا جلال الدین محمد بلخی، ملقب به مولانا، مولوی و رومی از بزرگترین شاعران پارسی زبان است. وی در عرفان و سلوک سابقه ای دیرینه داشت لکن اهل بحث و جدل در این زمینه نبود. او پس از ملاقات با شمس تبریزی آن چنان شیفته او گشت که درس و وعظ را رها کرد، به شعر و شاعری روی آورد و سروده های شورانگیز عرفانی به نظم در آورد. شمس تبریزی عالمی جهان دیده بود که دانش گسترده او در ادبیات، تفسیر و قرآن با توجه به اشعار مولوی غیر قابل انکار است. مثنوی از جمله آثار گرانبهای مولوی ست که حاصل پربار ترین دوران عمر اوست و برای بشر امروز پیام وارستگی و رهایی دارد. این کتاب در بردارنده سروده های مثنوی به همراه تفسیر آن هاست.
کتاب شرح مثنوی - دفتر چهارم
زوار
علی اصغر حلبی
