دکتر حسن جوادی، در پی یک دهه پژوهش همه‌جانبه، در کتاب تاریخ طنز در ادبیات فارسی به روشنی نشان می‌دهد که پیشینه طنز در ایران محدود به نوشته‌های عبید زاکانی و معدودی دیگر نیست. بلکه ده‌ها نویسنده ایرانی طی هزار سال شرایط خفقان و محدودیت‌های سیاسی حاکم بر جامعه را در آثار خود با طنز منعکس کرده‌اند.
نویسنده تعریف جامعی از طنز و تمایز دقیق آن از هجو و هزل را به‌دست می‌دهد و جایگاه طنز و انتقاد اجتماعی را در متون داستانی و نمایشی، به‌ویژه در عرصه مذهب، سیاست و زنان، نشان می‌دهد. او گزیده‌ای از تصاویر کارتونی در نشریات قدیم را نیز فراهم آورده است.
از ویژگی‌های این کتاب پرداختن به جزئیات و بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌های تکنیک و فرم طنز در آثار ایرانی و غربی است. نویسنده به‌دقت نشان داده که چگونه شاعران و نویسندگان فارسی زبان در برابر جور و ستم حاکمان دلاورانه پایداری کرده‌اند.
کتاب تاریخ طنز در ادبیات فارسی
