نورعلی مشهور به نورعلی خان، در سال 1285 در تهران متولد شد و از سن 7 سالگی استعداد خویش را در موسیقی با گرفتن ضرب بدون آن که از استادی تعلیم گرفته باشد نشان داد. پدرش میرزا عبدالوهاب خان برومند جواهری که اصالتا اصفهانی بود و به موسیقی عشق می ورزید. خانه اش محفل هنرمندان نامداری مانند درویش خان، سماع حضور، حسین خان اسماعیل زاده و سید حسین طاهرزاده بود. وی آموزش تار را از 13 سالگی نزد درویش خان آغاز کرد و نورعلی ردیف مقدماتی درویش را در سه سال فرا گرفت. نورعلی با ابوالحسن صبا دوست و مانوس بود و دوستی آن ها از زمانی شروع شد که هر دو در نزد درویش خان نواختن تار و سه تار را فرا می گرفتند. نورعلی در سن 18 سالگی برای تحصیل به برلین رفت و نزد خانواده ای پزشکی پانسیون شد. او در این سفر سه تاری را که روشنک می نامید همراه خود برد، تا بتواند به تمرین های خویش ادامه دهد. ضمن تحصیل دوره متوسطه به کنسرت ها می رفت و کم کم به موسیقی غربی هم علاقه مند شد و دو سال به تمرین پیانو پرداخت. در آن زمان نورعلی علاقه زیادی به موتزارت پیدا کرده بود. این هنرمند پس از اتمام دوره متوسطه در سن 22 سالگی به ایران بازگشت ولی استادش درویش خان دار فانی را وداع گفته بود. وی نزد موسی معروفی نت نویسی و ردیف آموزی را ادامه داد. در عین حال معتقد بود نت و کتاب و قلم نمی توانند حالات موسیقی ایرانی را بیان کنند، زیرا موسیقی ایرانی دارای ظرایف و لطایف بسیار دقیقی است و فرا گرفتن آن فقط و فقط از راه شنیدن و تمرین زیاد نزد استاد امکان پذیر است. پس از یک سال، دوباره به آلمان رفت و به تحصیل در رشته پزشکی پرداخت. پس از 6 سال، به ناراحتی چشم مبتلا شد و برای درمان به سوییس رفت و از اتمام تحصیل بازماند. وی از آن زمان تا آخر عمر نابینا شد.
فرصت آشنایی با نویسنده کتاب برای منی که شیفته تاریخ ایرانم افتخار بزرگی بود
دراولین دیدار بانویسنده پشت درب این خانه ابدی بزرگان ایشان را واقعا انسانی آگاه و دلسوز تاریخ دیدم
الان پشت درب آرامستان درخدمت نویسنده این کتاب گرانقدرهستم ومنتظر بازشدن درب آرامستان