حسین پناهی دژکوه (زادهٔ ۶ شهریور ۱۳۳۵ – درگذشتهٔ ۱۴ مرداد ۱۳۸۳) بازیگر، کارگردان، نویسنده، شاعر و فیلسوف اهل ایران بود.
او در سال ۱۳۶۹ برندهٔ دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اول مرد از جشنوارهٔ فیلم فجر شد.
شعر معاصر به وسیله نیما یوشیج پایهگذاری شد و پس از او نیز به وسیله دیگر شاعران گسترش یافت. یکی از این شاعران حسین پناهی است. پناهی از شاعرانی محسوب میشود که بیشتر اشعار خود را به شیوه شعر سپید و موج نو سرودهاست و در سرودههایش مانند بیشتر اشعار دهه ۷۰ خورشیدی چندان درگیر ادبی بودن شعر نبودهاست.
شعر پناهی از نظر صورت به سبک شعر سپید است. پناهی شاعری است که سعی دارد بیشتر به درونمایه شعر توجه داشته باشد تا اینکه خود را درگیر ظواهر شعر کند.
این کتاب تعدادی از اشعار این شاعر را در برگرفته است.
فر، معجزه یی ست در چشم جغد خمره ی خالی شراب که آنی ماهی و مرغ را جزغاله میکند و رادیو دالان مخوفی است که در ظلماتش مادران قهرمان بر کفشهای بی صاحب بچه هایشان می گریند ته سیگاری دارم و هزار معمای لاینحل