شعر معاصر به وسیله نیما یوشیج پایه‌گذاری شد و پس از او نیز به وسیله دیگر شاعران گسترش یافت. یکی از این شاعران حسین پناهی است. پناهی از شاعرانی محسوب می‌شود که بیشتر اشعار خود را به شیوه شعر سپید و موج نو سروده‌است و در سروده‌هایش مانند بیشتر اشعار دهه ۷۰ خورشیدی چندان درگیر ادبی بودن شعر نبوده‌است.
شعر پناهی از نظر صورت به سبک شعر سپید است. پناهی شاعری است که سعی دارد بیشتر به درونمایه شعر توجه داشته باشد تا اینکه خود را درگیر ظواهر شعر کند.
به دلیل فیزیک کودکانه و شکننده، نحوه خاص سخن گفتن، سادگی و خلوصی که از رفتارش می‌بارید و طنز تلخش بازیگر نقش‌های خاص بود. اما حسین پناهی بیشتر شاعر بود؛ و این شاعرانگی در ذره‌ذره جانش نفوذ داشت. نخستین مجموعه شعر او با نام من و نازی در ۱۳۷۶ منتشرشد. این مجموعهٔ شعر تاکنون بیش از شانزده بار تجدید چاپ و به شش زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده‌است.
بعدش هم زد به سرم که برم پشت سوال!
برگردم به کودکی!
تا که با چرخ خیال وصله‌ی نور بدوزم به پیراهن شب!
یهو وسوسه شدم، رفتم توی ناممکن!
نازی: تو ناممکن، فیل هوا می‌کردن؟
من: آره! خب! فیل هوا!
نازی: که می‌خواستی برگردی به کودکی؟
من: آره! خب... پشت سوال!
نازی: کی تا حالا برگشته به کودکیش؟ کی؟ کجا؟
من: کی؟ کجا؟
می‌خواستم! می‌خواستم اما مقدورم نشد!
باید مقدورم بشه!
کتاب من و نازی
دارینوش
حسین پناهی
