آن‌چه عکاسی را بیش از دیگر محصولات فرهنگ دیداری به تاریخ نگاری نزدیک می کند، پیوند نمایه ای عکس با واقعیت است؛ پیوندی که از همان دهه های نخست پیدایش عکاسی مهم‌ترین امتیاز عکس بر دیگر دست ساخت های دیداری انسان تا آن هنگام نقاشی، گراوور و ... به شمار می آمد. از این قرار، عکس به مثابه رونوشت و نسخه ای اصیل و مکانیکی از هستی اجتماعی و تاریخی، می توانست منبعی مستقیم و موثق برای دست یابی به بسیاری از واقعیت ها و ازجمله واقعیت های گذشـته باشد، واقعیت هایی که از دستـرس و دایـره ی امکانات و توانایی های گفتمان نوشتاری و مشتقات آن به دور بود. این مسئله اکنون در تاریخ نظریه ی عکاسی به مسئله ای کلاسیک بدل شده است؛ به این معنا که به رغم کهنگی، قدمت و فراوانی متونی که درباره ی عکاسی نوشته شده، هنوز هم موضوع اصلی گمانه زنی های نظری در این زمینه است. مقاله هایی که در این مجموعه گردآوری و ترجمه شده اند می‌کوشند پرتوهایی بر این مسئله بیفکنند.
کتاب تاریخ نگاری و عکاسی
آگه
محمد غفوری (1363)
