کتاب رد پای شیرین

منصور در سال 1346 در ایل باصری چشم به جهان گشود. دوران ابتدایی را در دبستان عشایری روستای چدرویه گذراند و پس از دوران دبیرستان، تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته ی نقاشی در دانشگاه هنر تهران به پایان رساند. او گمشده ی درون خویش را در نقش ها و نگاره های کهن سرزمین خویش یافت و در یادداشتی نوشت: گاه می توان آوازه های بافنده یک گلیم کهنه را ازمیان رنگ ها شنید و اندوه هزاران ساله ی نگاه خسته ای را از فراسوی رنگ ها و فرم های آن تماشا کرد. ذهن من با رنگ های قالی ها و گلیم های این سامان گره خورده است، چرا که تأثیر آنها بر من از کودکی تا به امروز ادامه داشته است؛ تا به امروز که آنها را در خیابان های غریب شهر و انحنای کوچه و ازدحام آدم ها گم کرده ام.تنهایی بیکران ذهنم را می کاوم و چون خوابی و یا شاید خاطره ای به آنها دست می یابم و بر سطح کاغذها و بوم ها می نگارم تا فراموش نشوند آوازهایی که بافنده های بی ادعای ایل، در اوج گم نامی به گوش کودکانشان زمزمه کردند و روزگاران خویش را به آن آوازه ها آراستند. باشد که از این آثار بتوان آن آوازهای بی تکلف را با چشم شنید و با گوش دل نیوش کرد.