یونگ می نویسد: «ذهن در حالت طبیعی وجود چنان فرافکنی هایی را مسلم فرض می کند. طبیعی و بدیهی است که محتواهای ناخودآگاه فرافکنی شوند.» بنابراین ما هم بدترین خصایص مان و هم توان بالقوه پرورش نیافته مان را در دیگران می بینیم. این الزاما بد نیست. اگر فرافکنی مثبت باشد، پل قابل قبولی را بین افراد می سازد. دوستی ها را ممکن می کند و محافل و مهمانی ها را گرم می کند. فکر می کنم بهترین کار در مورد فرافکنی این است که آن را پس بگیریم! وقتی ما فرض می کنیم که ویژگی یا خصیصه ای در وجود کسی هست و بعد از طریق تجربه مان با آن شخص کشف می کنیم که ابدا این طور نیست، فرصت پیدا می کنیم تا آگاه تر از گذشته بشویم.