برخی از حکما، مانند ابن سینا و ملاصدرا، راه حل خود را در رابطه با مسأله شر از طریق توافق دادن شرور با عنیت الاهی ارائه کرده اند.
ابن سینا عنیت الاهی را ین گونه تعریف می کند: «شمول و احاطه علم حق تعالی به تمام هستی ها، بر وجه اصلح و نظام احسن و چنین نظامی معلول ذات واجب تعالی و شمول دانش او است.
از خدیی که علم عنیی دارد، فقط عالم احسن نشات می پذیرد، چنین جهانی به ترین جهان ممکن است و خلق برتر از آن ممکن نیست».