شیخ ابوالمکارم رکن‌الدین علاءالدوله احمد بن محمد بن احمد بیابانکی سمنانی از بزرگان تصوف ایرانی و از شاعران و نویسندگان سده‌های هفتم و هشتم هجری قمری بود. وی در زمان اباقا و ارغون‌شاه ایلخانی دارای مشاغل دیوانی و سیاسی مهم بود.سلوک و صحبت با شیخ عبدالرحمن اسفراینی از روندهای مهم در زندگی روحانی علاءالدوله بود. شیخ علاءالدوله سمنانی در تصوف معتقد به میانه‌روی بود و در زمینه اجرای دستورهای دین اسلام و سازگاری باورها با اصول دین سخت‌گیر بود.
علاءالدوله مردی ثروتمند بود و چندین بار نیز سفر حج را انجام داد. گسستن کامل او از خدمات درباری در سال ۷۰۵ ق. و با اجازه الجایتوخان (۷۱۶-۷۰۳ ق.) صورت گرفت. پس از سال ۷۲۰، علاءالدوله در خانقاه سکاکیه معتکف شد.خواجوی کرمانی از ارادتمندان او بود و گردآوری دیوان اشعار علاءالدوله سمنانی را نیز به وی نسبت داده‌اند.
تواضع و انصاف شیخ در آن مرتبه بود که مولانا نظام الدین هروی، شیخ علاء الدوله را تکفیر کرده و بدو نوشته بود که تو کافری، شیخ رقعه مولانا را خواند و زار زار گریست و گفت: ای نفس هفتاد ساله به تو می‌گفتم که کافری و تو باور نمی‌کردی، اکنون هیچ شبهه نماندت که امام مسلمانان و مفتی شرق و غرب به کفر تو حکم کرده است، گردن بنه و بعد از این مرا مرنجان. شیخ خود در رساله مفتاح می‌گوید: 1000 طبق کاغذ در راه و رسم تصوف سیاه کردم و صد هزار دینار ملک پدری و میراث صرف صوفیان نمودم.
مهمترین آثار شیخ عبارتند از: خمخانه وحدت، مناظر المحاظر للمناظر الحاضر، چهل مجلس، مکاشفات، قواعد العقاید و... آخرین سال‌های عمر شیخ علاءالدوله در صوفی آباد(روستایی در حومه سمنان) و در بنایی که آن را برج احرار نام نهاده‌اند، گذشت.
کتاب دیوان کامل اشعار فارسی و عربی شیخ علاءالدوله سمنانی
کومش