هدف از مداوای بیماران بازگرداندن سلامتی و صحت با آن‌ها است و طبیب در اقدام به مداوای بیماران ناگزیر به شناخت ماده سلامتی می‌باشد و این ماده بر دو وجه است، اول آنچه سلامتی در آن به هم می‌رسد که در واقع همان بدن انسان است و دوم آنچه سلامتی به واسطه آن واقع می‌شود و آن داروها و سایر وسایل درمانی است و بر طبیب واجب است که علاوه بر شناخت بدن بیماران در شناخت داروهای مورد مصرف در مداوای بیماری‌ها نیز به جد بکوشد. نگرش طب سنتی ایران در حفظ تعادل بدن در حالت صحت از یک سو و برطرف کردن سبب بیماری به عنوان مهم‌ترین بخش درمان و دوری از پرداختن صرف به درمان علامت‌های بیماری که در اصل عوارضی ناشی از سبب بیماری می‌باشند از سوی دیگر، داروهای مورد مصرف در این مکتب را از ابزار صرف بودن خارج ساخته و به آن‌ها هویتی نو می‌بخشد، به نحوی که داروها دیگر مفاهیمی خشک نیستند که با قواعد غیر قابل انعطاف در درمان بیماری های خاص استفاده شوند بلکه طبیب به آن‌ها به عنوان اجزای تدابیر درمانی می‌نگرد که هنر بکار گیری این داروها در نحوه استفاده از آن‌ها به منظور بازگرداندن بدن به حالت تعادل صحی اولیه می‌باشد و این امر نه تنها در هر فردی متفاوت است، بلکه در هر بیمار یا هر مرحله از بیماری، در هر زمان و فصل و مکان و… شیوه خاص خود را طلب می‌کند.
کتاب مقدمات و مبانی داروسازی سنتی ایران
المعی
امید صادق پور
