زمانی که بازی به پنالتی کشید، مانوئل می دانست که شالکه برنده ی بازی است. او بهترین بازی زندگیش را انجام می داد. امکان نداشت شکست بخورد. مانوئل اولین پنالتی را اشتباه پرید، اما ضربه ی دوم را درست تشخیص داد. بعد از این که با شیرجه ای ضربه ی برونو الوز را مهار کرد، انگشت شصتش را به نشانه ی پیروزی سمت هواداران گرفت. به لطف قهرمانی های او شالکه به زودی به یک چهارم لیگ قهرمانان می رسید. مهار بعدی مانوئل بهتر از قبلی بود. ضربه درست به گوشه ی راست پایین دروازه رفت، اما او طول دروازه را پرواز کرد و با دست راستش آن را مهار کرد. جرمین جونز پنالتی پیروزی شالکه را وارد دروازه کرد، اما این برد برای مانوئل بود. گزارشگر آن را «نمایش تک نفره» نامید. بازیکنان دویدند و روی سر و کول دروازه بان قهرمانشان پریدند و هواداران نامش را فریاد می زدند: نویر! نویر! نویر! درنهایت، مانوئل از حلقه ی شادی بازیکنان فرار کرد. به سکوهای پر از تماشاگر نگاه کرد و لبخند زد. روزهای سخت ارزشش را داشت. این بهترین شب زندگی اش بود و می خواست از ثانیه ثانیه ی آن لذت ببرد. به عنوان یک دروازه بان، مانوئل ترجیح می داد بازی ها را فراموش کند. با این حال، این بازی برای همیشه در یادش می ماند.