کتاب درماندگان عشق

ببخشین، ربابه خانم تشریف دارن؟ آن زن قبل از اینکه جواب ما را بدهد، کنجکاوانه سر و وضع و قیافه ما را بررسی کرد و سپس گفت: بله! شماها کی هستین؟ گفتم: من دخترش هستم! نمی دانم مادرم درباره من به او چه گفته بود؛ از نگاهش متوجه شدم تا نام مرا شنید، با نگاهی تحقیرآمیز به من گفت: حالا می آیی سراغ مادرت! یک مرتبه دلم پایین ریخت، گفتم: چی شده، اتفاقی افتاده!؟ آن زن، لنگه در را به روی ما گشود و از یک دالان تاریک به سمت اتاقی که درش نیمه باز بود، هدایتمان کرد؛ از لای در مادرم را به ما نشان داد سرش میان دو زانویش فرو رفته بود، آن خانم او را صدا زد، صدای ضعیف و نامفهومی از داخل اتاق بیرون آمد، از زور نشئگی نای حرف زدن نداشت و نمی توانست سرش را بالا بگیرد...