شنبه: توی اتوبوس نشسته ام، زنی نسبتا جوان جلو می آید و با اسم صدایم می زند، بلند می شوم و احترام می کنم. کاغذی به دســتم می دهد، از دست خطش معلوم می شود همان جا نوشته؛ نمی خواهم گناه کنم، گرفتار اجاره و نان شب هستم! مثل برق گرفته ها گیج شــده ام! نمی دانم باید چه کار کنم، می خواهم اشک بریزم. کاش می توانستم کمکی بکنم و جوابی بدهم. با خودم فکر می کنم این مردم بــه خاطر این لباس توقع کمک دارند، تا وقتی این لباس را بر تن دارم همین است! این لباس مقدس را هم که نمی خواهم دربیاورم- این لباس رزم من است- اما شده ام مثل رزمنده ای که وسط میدان مانده و سلاح ندارد، نه می توانم میدان را ترک کنم و نه می توانم بجنگم! وقتی مردم با این دردها و حرمان ها و پرسش ها و توقع ها به سراغ امثال من می آیند جواب می خواهند نه دعای خیر و سرتکان دادن! شرمنده و سرگردانم، اتوبوس که به ایستگاه می رسد پیاده می شوم و می روم. قدم هایم را تند می کنم تا نکند آن زن مسافر برای پرسش خود جوابی بخواهد که ندارم!
عجیبه آقای زائری گفته بود این کتاب رو نخوانید
خوب بود و من آن را میپسندم