مشخصه ی نظام شقاوت آرتو این است: مبارزه، مبارزه همه جا؛ این مبارزه است که جایگزین حکم می شود. اما نکته ی عمیق تر این که این خود شخص مبارز است که «مبارزه» است: مبارزه بین اعضای اوست. اما مبارزات بیرونی، مبارزات برعلیه دیگری، خود را از طریق مبارزات بین [چیزی] توجیه می کنند که ترکیب نیروهای درون یک مبارز را تعیین می کنند. پس مبارزه برعلیه دیگری می بایست که از مبارزه بین خود تفکیک شود. مبارزه بر علیه دیگری سعی در نابود کردن یا دفع یک نیرو دارد (نبرد علیه «قوای اهریمنی آینده»)؛ اما در عوض، مبارزه بین اعضای بدن سعی در اختیار گرفتن یک نیرو دارد تا آن را از آن خود کند. مبارزه بین اعضای بدن فرایندی است که در آن یک نیرو با در بر گرفتن نیروهای دیگر و متصل کردن خود به آنها در یک مجموعه ی جدید به غنی سازی خود می پردازد: یک شدن (becoming).
بخشی از مقاله ی دلوز درباره ی آرتو
کتاب مقالاتی در مورد آنتونن آرتو
