کتاب من هم کورونا گرفتم

خودم را جمع می‏ کنم درون خانۀ کتابی و زل می‏ زنم به مشت‏ هام که گره کرده‏ ام در هوا روبه روی صورتم، و دارم آرام می‏ چرخانم. چند بار می‏ بندم و بازشان می‏ کنم. دنبال نیرویی می‏ گردم درونشان، درون انگشت‏ ها و مچ دستم. حس می‏ کنم الکل و آب و صابون، همه چیز را از درون و بیرونشان شسته و برده است…. کف دست راستم را آرام از روی ساعد می‏ کشم تا بالا روی بازوم و می‏ برم تا بالای شانه‏ ها. خبری نیست نه از عضله ها، نه از کول‏ ها… همه، در معامله ‏ای زیان‏بار، جای خود را داده ‏اند به واژه‏ ها که این‏ ها خود، در رقابتی جنون‏ آمیز با ویروس کورونا، مثل سوزنی که در جستجوی رگ بچرخد زیر پوست، در بدنم می‏ چرخند و هر چه انرژی که سر راه خود می‏بینند، می‏ بلعند…. غباری مقابل چشمانم بلند می‏ شود به هوا و شروع می‏ کند به رقصیدن. چیز جدیدی کشف می‏ کنم: احساس می‏ کنم فریب خورده ‏ام؛ فریبی به درازای یک عمر! با خودم می‏ گویم: «نباید به این معاملۀ طولانی تن می‏ دادم. جهان از همان ابتدا، تا همین حالا و تا ابد، روی زور بازو می‏ چرخیده و خواهد چرخید»…. و من، سالیان سال، غرق در سادگی مفرط خویش، این اصل اساسی را نادیده گرفته بودم.