کتاب تشریح روان

پاراسلسوس می گوید: «زیرا اگر قرار باشد که رنگ مایه اثر بگذارد، لازم است که جسم یا ماده ای که قرار است رنگ بگیرد، باز و در حالت سیلان باشد: وگرنه رنگ مایه قادر به عمل و اثرگذاری نیست.»در روان درمانی، ضروری است که هم بیمار و هم روان درمانگر (در مقابل روان عینی) باز باشند. یونگ می گوید: «ازلحاظ نتیجۀ مداوا، اهمیت شخصیت پزشک و بیمار بی نهایت ازآنچه پزشک فکر می کند یا می گوید، زیادتر است. ... زیرا ملاقات دو شخصیت مانند مخلوط شدن دو مادهٔ شیمیایی متفاوت است: اگر ترکیبی صورت بگیرد، هر دو دگرگون می شوند. در هر مداوای موثر روانی، دکتر باید بر بیمار اثر بگذارد؛ ولی این تأثیر تنها در صورتی ممکن است که بیمار هم نفوذ متقابلی بر دکتر داشته باشد. اگر تأثیرپذیر نباشید، نمی توانید اثری بر جای بگذارید.» خصوصیت دیگر حجرالفلاسفه این است که به اقدامات متقابل گرایش دارد. این تصور در رویای مردی ظاهر شد که شب قبل به شنیدن یک سخنرانی دربارهٔ کیمیاگری رفته بود. او در رویا دید که گروهی از مردم راز کیمیاگران را کشف کرده بودند. یک جنبۀ آن راز این بود که وقتی با یک طرز رفتار درست به مطالعه دربارهٔ کیمیاگری بپردازیم، از آن طرف هم علاقه ای بروز می کند؛ یعنی وقتی استادکار به کیمیاگری علاقه مند می شود، کیمیاگری هم به او علاقه پیدا می کند. یک متن کیمیاگری هم در این مورد می گوید: «ای پسران خرد بدانید که حجر اعلام می کند که: از من محافظت کنید و من از شما محافظت خواهم کرد؛ مال مرا به من دهید تا بتوانم شما را یاری دهم.» همین تصور در کتاب امثال سلیمان در مورد خرد بیان شده است: «آن را ترک منما، که تو را محافظت خواهد نمود؛ آن را دوست دار که تو را نگاه خواهد داشت. حکمت از همه چیز افضل است؛ پس حکمت را تحصیل نما و به هرچه تحصیل نموده باشی، فهم را تحصیل کن. آن را محترم دار و تو را بلند خواهد ساخت. و اگر او را در آغوش بکشی تو را معظم خواهد گردانید. توصیفات افزون تر در مورد قدرت های حیرت آور حجرالفلاسفه را می توان تا الی غیرالنهایه ادامه داد. کنش متقابل حجر نقطۀ مناسبی است برای اینکه بحث در این مورد را به پایان ببریم، زیرا این نکته را به یادآور می آورد که توجه به خیال بندی های روان عینی (از قبیل کیمیاگری) تأثیرات متقابل مساعدی ایجاد می کند. قانون روان شناختی این است که ناخودآگاه نسبت به ایگو همان طرز رفتاری را انتخاب می کند که ایگو نسبت به آن اتخاذ می کند. اگر توجه دوستانه ای نسبت به ناخودآگاه معطوف کنیم، یاور ایگو می شود. تدریجا این درک و فهم سر برمی آورد که یک عملیات متقابل در حال انجام است. ایگو برای آنکه زندگی بامعنایی داشته باشد، به راهنمایی ضمیر ناخودآگاه نیازمند است؛ و حجرالفلاسفۀ مکنون، که در ماده الاولین محبوس است، برای آنکه فعلیت پیدا کند، نیازمند کوشش های متعهدانۀ ایگو است. این دو با یکدیگر بر عملیات کار می کنند تا آگاهی هرچه بیشتری در عالم به وجود آورند.