عنوان پذیرفته شدهٔ این سوره و کلمهٔ کلیدی در سوگند الهی که در آیهٔ آغازین آمده، العصر است. مترجمان، به دلایل مختلف، عموما معمولی ترین معنای این اصطلاح چند وجهی را به کار می برند: « بعد از ظهر دیر »، یا آن بخش رو به زوال هر روز که ما به طور طبیعی درنگ می کنیم، در ذهن بر آنچه رخ داده مرور می کنیم و انشاءالله که پیش بینی می کنیم چه کارهایی را هنوز می توان طی چند ساعت باقیمانده تمام کرد: اعمالی که اکنون مناسب ترین و شایسته ترین (صالحات خود ما) است. برای خیلی ها عصر یکی از زمان های شرعی نمازهای یومیه نیز هست و این تعبیری موّجه و معقول است. صرف نظر از این، عصر، بلافاصله و به طور طبیعی، « زمان » ما، « دوران » ما و لحظهٔ حساس و قطعی ما یا کایروس۳ نیز هست. و بالاخره، از همه عمیق تر و از همه نزدیک تر به معنای ریشهٔ واقعی این واژه در عربی، اسم فعل عصر در واقع اشاره دارد به عمل پیچاندن، چرخاندن و تبدیل کردن که طی بیرون کشیدن شیرهٔ زیتون، انگور و نیشکر صورت می گیرد: بیرون کشیدن اکسیر حیات بخش و اصلی آنها و در آتش افکندن زواید و رسوبات شان.