منیره حسینی متولد سال 1362، از شاعران جوان تهرانی است که با وجود حضور فعال در فضای مجازی و برخی جشنواره‌ها و کنگره‌ها هنوز مجموعه مستقلی از شعرهایش را منتشر نکرده است، اگرچه گویا قرار است تا چندی دیگر کتابی با نام «بی‌حواس‌ترین زن دنیا» از او منتشر شود و شاید همین بهانه‌ای باشد تا امروز مهمان آینه‌های روبه‌روی ما باشد. اگر آن تعریف رایج که می‌گوید: «شعر، گره‌خوردگی عاطفه و تخیل است که در زبانی آهنگین شکل گرفته باشد» را بپذیریم شعر منیره حسینی بیش از آن که ریشه در تخیل و بیان موسیقایی داشته باشد زاییده حس و عاطفه پُررنگ یک بانوی جوان شاعر است که البته در مواردی نمی‌تواند این عاطفه را مهار کند و از انفعال نجات دهد. یکی از ویژگی‌های مهم شعر حسینی تماشای شاعرانه او به زندگی است به گونه‌ای که بسیاری از حوادث و اتفاق‌هایی که در شعرش نمود پیدا می‌کند ترجمه و برگردان شاعرانه او از روزمرگی است. دیگر انتقادی که به شعرهای حسینی می‌توان وارد کرد فراوانی و بسامد بالای حروف اضافه و حروف ربط است؛ حروفی که در اکثر موارد نیاز به حضورشان نیست و کاملا حشو هستند و با یک ویرایش یا به قول اهل فن چکش‌کاری ساده شاعر می‌تواند به راحتی بُرونه زبانش را پیرایش کند و بر جوهره شعریت اثر بیفزاید.
