ابراهیم منصفی (زاده ۱۶ آذر ۱۳۲۴ در بندرعباس)، شاعر، خنیاگر، نویسنده و هنرمند هرمزگانی بود. او در تیرماه پنجاه و دوسالگی خود در سال ۱۳۷۶ در بندرعباس از دنیا رفت و نخستین آلبوم ترانه‌هایش، ده سال پس از مرگش منتشر شده است.در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می‌شناسند. منصفی و چند تن از هم‌دوره‌های خود جزو اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی و آزاد در این منطقهٔ جنوبی روی آوردند. او که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازع احمد شاملوست با تأثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل تشخیص داده‌است. ابراهیم در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد. پدرش مینابی و مادرش اهل صحرای باغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند. منصفی درباره تولد خود می‌گوید «زادهٔ عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود.» پس از جدایی آن دو از هم ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی‌اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود در معبد هندوهای بندرعباس، بت گورون گذراند. او سه بار ازدواج کرد که حاصل دو ازدواج او جدایی زودهنگام بود و در ازدواج سوم صاحب سه دختر و یک پسر به نام بنیامین شد که مرگ بنیامین کوچک در پنج سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی‌پایانی کرد. او که در دوره‌ای از عمر خود به شغل معلمی مشغول بوده‌است به واسطهٔ فراز و فرودهایی که در مسیر زندگی‌اش قرار گرفت این شغل را از دست داد و دههٔ پایانی عمر خود را با مصائب و دشواری‌های فراوانی گذراند. منصفی در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دو سالگی در بندرعباس مرد و در همان‌جا به خاک سپرده شد.
