منوچهر مزینی (۱۳۱۳ در ساری – ۱۳۸۱) از پژوهشگران ایرانی معماری و شهرسازی بود. همسر او، ناهید سالیانی، مجسمه‌ساز و استاد دانشگاه هنرهای زیبا بود. منوچهر مزنی در سال ۱۳۱۳ در شهر ساری در استان مازندران متولد شد. مزینی تحصیلات مهندسی معماری را در دانشگاه تهران به پایان رساند و سپس مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته برنامه‌ریزی شهری از موسسه فنی ایلینوی (آی آی تی) در شیکاگو (۱۹۶۶) دریافت نمود. موضوع پروژه کارشناسی ارشد او با عنوان پیشنهادی برای تقسیم اراضی روستایی در آذربایجان تحت هدایت لودویگ هیلبرزایمر تکمیل گردید. او سپس دکترای شهرسازی خود را از دانشگاه فنی مونیخ دریافت نمود. منوچهر مزینی در طی حرفه آکادمیک خود به تدریس در دانشگاه ملی ایران (شهید بهشتی)، دانشگاه تهران، دانشگاه بوستن، دانشگاه ملک عبدالعزیز جده، دانشگاه آزاد اسلامی و دانشگاه سهند تبریز پرداخت. از وی مقالات و کتب متعددی به صورت تألیف و ترجمه در زمینه معماری و شهرسازی بر جا مانده‌است از جمله: از زمان و معماری، مقالاتی در باب شهر و شهرسازی، واسازی، و فضا زمان معماری. از مهمترین آثار ترجمه او می‌توان به کتاب فضا، زمان و معماری نوشته زیگفرید گیدیون اشاره کرد.
