منوچهر دانش‌پژوه (۱۳۱۷–۱۳۹۴) استاد ادبیات فارسی، شاهنامه‌پژوه، تاریخدان، شاعر و نویسندهٔ کتابهای ادبی در ایران بود. او از سال ۱۳۴۰ به کار تدریس اشتغال داشت و این کار را تا سال‌های پایانی زندگی ادامه داد. منوچهر دانش‌پژوه متولد ۱۳۱۷ در شیراز بود. او پس‌از اتمام تحصیلات در شیراز راهی تهران شد و کار خود را با تدریس در دانشگاه تربیت مدرس و پس‌از آن، تدریس در دانشگاه شیراز و دانشگاه تهران و سایر موسسات آموزشی ادامه داد. او از شاگردان و دوستان علی‌اصغر حکمت بود و در بسیاری از کتابهای خود سعی در معرفی شخصیت و آثار حکمت می‌نمود. دانش‌پژوه در طول زندگی خود بیش از هفتاد عنوان کتاب و صدوچهل مقالهٔ تخصصی منتشر کرد که بیست و پنج عنوان از کتابهای او کتابهای درسی دانشگاهی هستند (اغلب در دانشگاه علامه طباطبایی). دانش‌پژوه با مؤسسه دهخدا همکاری داشت و تحقیقات مشترکی با ایرج افشار و سید جعفر شهیدی انجام داد. او همچنین یک فرهنگ لغات عرفانی با همکاری سیدحسین نصر منتشر کرده‌است. منوچهر دانش‌پژوه پس از انقلاب اسلامی برای مدتی از کار تدریس منع و از همه مناصب خود برکنار شد اما در سال ۱۳۵۹ دوباره دعوت به کار شد و به مدت یکسال سرپرست مدرسه عالی ادبیات و زبانهای خارجی شد و سپس نقش اساسی در ایجاد دانشکده ادبیات دانشگاه علامه طباطبایی داشت. دانش‌پژوه همچنین در تدوین کتب درسی دانشکده ادبیات دانشگاه پیام نور نقش داشت. دانش‌پژوه سفرهای بسیاری به کشورهای اروپایی و آسیایی داشت و سخنرانی‌های متعددی در دانشگاه‌ها و محافل ادبی انجام داد. «دانش‌نامه ایران‌زمین»، «گلستان و بوستان سعدی»، «شرح غزلیات سعدی»، «بررسی سفرنامه‌های دوره صفوی»، «حکایات دلنشین»، «شرح تاریخ بیهقی»، «سفرنامه منظوم»، «شرح و توضیح دیوان رودکی»، «شرح کلیله و دمنه»، «گزیده‌های نظم و نثر فارسی»، «تصحیح کشف الاسرار»، «ایران در شاهنامه»، «بررسی زندگی و آثار عطار»، «شرح بهارستان جامی»، «تصحیح و شرح مثنوی خانقاه»، «تصحیح و شرح مثنوی خرابات» و «شرح منثور داستانهای شاهنامه» از جمله آثار منوچهر دانش‌پژوه هستند.
