میرزا حسن اصفهانی، ملقب به صفی‌علی‌شاه (زاده:سه‌شنبه ۳ شعبان ۱۲۵۱ (قمری) برابر با ۳ آذر ۱۲۱۴ در اصفهان، درگذشت: جمعه ۲۴ ذی‌الحجه ۱۳۱۶ (قمری) برابر با ۱۵ اردیبهشت ۱۲۷۸ در تهران)، از مشهورترین مشایخ و بزرگان تصوف در اواخر قرن سیزدهم و اوایل سده ۱۴ هجری و از جمله بزرگان سلسله نعمت‌اللهی صفیعلیشاهی بود. وی که شاعر بود، نخست از جمله مریدان منورعلی‌شاه شیرازی قطب سلسله نعمت‌اللهی مونس‌علیشاهی (ذوالریاستین) محسوب می‌شد؛ اما پس از اینکه به نمایندگی از وی به تهران مهاجرت کرد و مدتی در این شهر اقامت نمود، خود، ادعای قطبیت کرد و سلسلهٔ نعمت‌اللهی صفیعلیشاهی را بنیان نهاد.
