سیدمحمدباقر سبزواری (سبزوار ۱۲۸۵ـ۱۳۶۳ش) واعظ و پژوهشگر ایرانی. پس از طی تحصیلات مقدماتی در زادگاه خود به مشهد رفت. حدود دو سال در درس ادیب نیشابوری شرکت کرد. سپس به نجف رفت و از محضر علمای آن‌جا بهره برد. در بازگشت به تهران، در مدرسۀ سپهسالار به ادامۀ تحصیلات خود، به‌خصوص در رشتۀ حکمت، پرداخت. با طی دورۀ مؤسسۀ وعظ و خطابه و استخدام در وزارت معارف عضو هیئت علمی آن مؤسسه شد و سال‌ها مدیر گروه زبان و ادبیات دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی بود. از ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۹ش، در رادیو به سخنرانی پرداخت. کتابخانۀ خود را وقف آستان قدس رضوی کرد. از تألیفات اوست: اسرارالعبادات و حقیقةالصلواة (۱۳۳۹ش)؛ الحکمة و الادب؛ چهارده رساله (۱۳۴۰ش)؛ تصحیح‌البراهین در علم کلام (۱۳۴۱ش)؛ تلخیص‌البیان عن مجازات القرآن (۱۳۳۰ش).
