اسکندر فیروز (زاده ۱۶ مرداد ۱۳۰۵ در شیراز – درگذشته ۱۴ اسفند ۱۳۹۸ در واشینگتن، دی.سی.) شهروند ایرانی-امریکایی و نخستین رئیس سازمان حفاظت محیط زیست ایران بود. اسکندر فیروز دانش‌آموخته راه و ساختمان بود و در جوانی در شرکت‌های سدسازی کار می‌کرد. او نماینده مردم همدان در دوره نوزدهم مجلس شورای ملی و نماینده مردم میانه در دوره بیستم مجلس شورای ملی بود. اسکندر فیروز، خود، زمانی از پرآوازه‌ترین شکارچیان ایران بود. اما در سال ۱۳۴۶ که برای شکار شیر و فیل به آفریقا رفت از شکارکردن احساس بیزاری کرد و پس از آن به جای شکار جانوران از آنها عکاسی کرد. پس از آن که کانون شکار در سال ۱۳۴۶ به سازمان شکاربانی و نظارت بر صید تبدیل شد فیروز ریاست آن را به عهده گرفت. با تلاش‌های او این سازمان در سال ۱۳۵۰ (خورشیدی) به سازمان حفاظت محیط زیست تغییر نام یافت و دامنه فعالیت آن نیز گسترده‌تر شد. سپس در سال ۱۳۵۳ یکی از مهم‌ترین قوانین زیست‌محیطی ایران با عنوان قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست تصویب شد که در ایران اعتبار حقوقی دارد. با کوشش او مناطق چهارگانه تحت حفاظت ایران با نام‌های پارک ملی، اثر طبیعی ملی، پناهگاه حیات وحش و منطقه حفاظت‌شده تعیین شدند. در یکی از مراسمی که هر سال به مناسبت گرامی‌داشت روز بستن کنوانسیون حفاظت از تالاب‌های مهم بین‌المللی و زیستگاه پرندگان آبزی برگزار می‌شد دبیرخانه این کنوانسیون از اسکندر فیروز به عنوان پدر تالاب‌ها یاد کرد؛ چرا که تلاش‌های او سبب شد تا در سال ۱۳۴۹ این کنوانسیون در رامسر منعقد و از آن پس به نام کنوانسیون رامسر شناخته شود. در سال ۱۳۵۰ فیروز رئیس اجلاس سازمان ملل متحد برای آماده‌سازی کنوانسیون‌های مربوط به کنفرانس جهانی استکهلم شد. در سال ۱۳۵۱ هنگامیکه نخستین کنفرانس جهانی محیط زیست در استکهلم برگزار شد او نایب‌رئیس این نشست بود. بین سال‌های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۴ به عضویت هیئت‌مدیره اتحادیه جهانی حفاظت محیط زیست درآمد و از سال ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۶ نایب‌رئیس این اتحادیه و عضو هیئت مدیره صندوق جهانی طبیعت شد. اسکندر فیروز در تیر ۱۳۵۶ علاوه بر آنکه از ریاست سازمان حفاظت محیط زیست استعفا کرد ریاست اتحادیه جهانی حفاظت را نیز نپذیرفت. او همچنین از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ دبیرکل مؤسسه گیاه‌شناسی ایران بود و تأسیس مؤسسه گیاه‌شناسی و باغ گیاه‌شناسی ملی ایران و همچنین طرح زیست‌محیطی پارک جنگلی پردیسان را در کارنامه خود دارد.
