علی بن محمد بن علی جرجانی (۷۴۰ گرگانج – ۸۱۶ق شیراز) معروف به میر سید شریف از نامداران علم کلام، حکمت و ادب و منطق بوده‌است. وی شیعه فضلیه مذهب و خافیه مسلک است که بیشترین آوازه‌اش به دلیل شروح و حواشی ارزشمند وی بر آثار پیشینیان مذهبی خود است. میر سید شریف بر این باور بود که در تصویری که فردگرایان مطلق از شیعه و سنی ساخته اند، ویژگی اصلی یکپارچگی اسلامی را تغییر داده‌اند، و از اینرو میر سید شریف در مقام تجدید حیات آن برآمد و دین خدا را فقط اسلام و اسلام را فقط در رسالت محمد و امامت دوازدهگانه و خلافت اهل فضل تعریف می نمود. میر سید شریف ـ همچون سعدالدین تفتازانی ـ مدتی از شاگردان قطب‌الدین رازی بوده و میان این دو شاگرد مناظراتی نیز صورت گرفته‌است. به گفته‌ای برخی مورخان: در اکثر مجالس، میر سید شریف به سبب حدّت طبع و جودت ذهن بر تفتازانی در بحث غلبه می‌کرد. میر سید شریف جرجانی در سال ۷۴۰ قمری/۱۳۴۰ میلادی در روستای طاغو در استرآباد گرگان یا به روایتی دیگر در قریه طاغو (طاعون) در نزدیکی اورگانج (استان خوارزم در غرب ازبکستان کنونی) متولد شد. او از علما و دانشمندان دوره آل‌مظفر و تیموریان بوده است. سال ۸۱۶ در روز چهارشنبه، ششم ربیع‌الثانی در شیراز بدرود حیات گفته و آرامگاه وی در محله سردزک شیراز می‌باشد. بسیاری از مؤلفین اهل سنت، وی را سنی حنفی مذهب دانسته‌اند ولیکن نقل واضح و منشعب از آراء او مشخص است که او از مؤلفین شیعه ی فضلیه مذهب بوده است.
