مجید شفق فرزند سید عبدالحمید رَزّوقى ؛ به سال ۱۳۳۳ ( هجرى شمسى ) در شهر تهران دیده به جهان گشود . او دوران تحصیلات ابتدایى و متوسطه را در همان شهر گذراند . در جوانى در سازمان شهر و روستا به عنوان حسابدار شروع به کار کرد اما پس از مدتى به استخدام وزارت مسکن در آمد . دیرى نپایید که طبع شعرش او را از کارهاى دولتى باز داشت ! در دهه ى پنجاه ، علاقه ى وافرى به سرودن شعر از خود نشان داد . از آنجا که او خواهرزاده ى مرحوم استاد مهدى سهیلى ؛ شاعر ( اشک مهتاب ) بود در کنار آن بزرگوار هنر شاعرى را آموخت ! در دوران جوانى با مرحوم حسین منزوى و عبدالله الفت و دکتر محمد پیمان که هر سه بزرگوار ، از دوستان نزدیک من نیز بودند ؛ آشنا شد ! نامبرده با تلاش های پیگیر شبانه روزی به تحقیق در امور ادبی و آثار دیگران پرداخت و اگر تحقیقاتش را بی نظیر ننامیم ؛ بر هیچ ادیب صاحب نظری پوشیده نیست که بسیار پر بها و کم نظیر است . این شاعر ادیب بزرگوار ، خیلی زود با مطالعات گسترده و ممارست و تمرین در سرودن شعر در قوالب گونه گون به درجه ی استادی رسید تا جایی که برخی از شاعران همزمان او آرزو میکردند که ای کاش برخی از ابیات ناب غزلهای شفق ، آفریده ی ذهنی شان می بود ! شفق در سرودن شعر نیمایی نیز دستی در آتش دارد ! در دهه ی شست گاه با مرحومان ؛ عبدالله الفت ، حسین منزوی ، صفا لاهوتی ، علی اکبر دلفی درباره ی سروده های شفق به بحث و تبادل نظر می پرداختم و تمامی این بزرگواران از نامبرده و شعرش به نیکی یاد میکردند ! اشعار او در بر گیرنده ی عواطف انسانی است و از دل بر می آید و لاجرم بر دل مخاطبین می نشیند . سروده ی « معبد زرتشت » یکی از احساسی ترین غزلهای این شاعر لطیف طبع چیره دست نکته سنج بشمار میرود !
لازم به ذکر است جدا از اینکه شفق همانند زبان مادرى خود بر زبان عربى نیز تسلط کامل دارد ؛ در علوم عروض و معانى و بیان و بدیع بسى صاحبنظر است ؛ زبان شعرش سلیس و روان است و از آنجا که در گزینش واژگان مأنوس میناگرى مى کند ؛ شعرش زود فهم و به راحتى قابل درک است و این یکى از امتیازات و شاخص هاى مهم هنر شاعری بشمار میرود و باید گفت که در زمینه ى شاعرى شفق یک قدم از دوستان شاعر هم دوره ى خود جلوتر است !
