ابراهیم رهبر (زاده ۱۳۱۷ در صومعه‌سرا) از نویسنده‌های ایرانی دههٔ ۱۳۴۰ است. وی دانش‌آموختهٔ رشتهٔ زمین‌شناسی (۱۳۴۴) و بازنشستهٔ وزارت کشاورزی (۱۳۵۹) است. او به کشورهای مختلفی از جمله آلمان مسافرت کرده‌است. همچنین او از اعضای اولیه کانون نویسندگان ایران بوده است. اکثر روزها وقت خود را در کتابخانه دانشکده ادبیات دانشگاه علامه طباطبایی به مطالعه مشغول است. او سالهای اخیر عمر خود را در انزوا و در آپارتمانی در تهران می‌گذراند. رهبر هیچگاه به شهرت علاقه نداشته. هر چند او مانند هیچ نویسندهٔ دیگری نمی‌نویسد اما می‌توان ردپای بهرام صادقی را در آثار وی دید. در سالهای اخیر رهبر پژوهشهای زیادی را در زمینه ادبیات انجام داده و همچنین داستانهای زیادی نوشته که به دلیل کهولت سن، بیماری و مشکلات شخصی قادر به انتشار آن نشده است. او در مورد تنهایی و انزوای خود می‌گوید: خودم اینطور خواستم و اصلاً پشیمان نیستم. رهبر طبق وصیت کالبد خود را به دانشکدهٔ علوم پزشکی دانشگاه تهران اهدا کرده و در این باره می‌گوید: جسد بی جان چه اهمیتی دارد؟ نمی‌خواهم قبر داشته باشم.
