عبدالرزاق دنبلی (1242-1167) معروف به مفتون از نویسندگان، مترجمان و شاعران فارسی زبان عصر زندیه و قاجار بود. او زمان کودکی و نوجوانی را به عنوان گروگان در نزد کریمخان سپری کرد. در همین بازه زمانی فرصت هم‌صحبتی و یادگیری در جوار دانشمندان، عرفا و شاعران بزرگ را داشت. وی با حمایت اعضای طایفه‌اش در طی یک توطئه توانست جایگاهی پیدا کند. درنهایت شاه قاجار، از ترس، وی را از تبریز دور نگه داشت. به علت وجود برخی اختلافات با حاکم مراغه عبدالرزاق هم شعری به دربار فتحعلیشاه فرستاد که در آن از رفتار نیک شاه با حاکم شکایت کرد. همین شعر سبب به ذوق آمدن شاه شد و وی را در دربار خود پذیرفت. پس از حضور در تهران در تألیف زینت التواریخ با میرزا رضی و میرزا عبدالکریم اشتهاردی همکاری خود را آغاز کرد. در نهایت هم‌زمان با سفر عباس میرزا به تبریز دوباره به آن جا بازگشت و در همان جا هم چشم از جهان فروبست.
