ابوعبدالله محمّد بن عبدالله بن باکویه شیرازی

ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن عبیدالله معروف به ابن‌باکویه‏ شیرازى (متوفی ۴۲۸) یکی از صوفیان بزرگ سده چهارم و پنجم است که بیش از همه با حکایاتی که از صوفیان قبل از خود روایت کرده شناخته شده است. وی از شاگران ابوعبدالله محمد بن خفیف شیرازی (متوفی ۳۷۱) بوده و در نیشابور بعد از ابوعبدالرحمن سلمی (متوفی ۴۱۲) در خانقاه وی بر مسند شیخی نشست. خواجه عبدالله انصاری و استاد ابوالقاسم قشیری و ابوعلی فارمدی و ابوالفضل محمد بن علی سهلگی بسطامی و جمعی دیگر از صوفیان مشهور آن زمان همه از شاگردان وی بودند.
حکایات الصوفیه ابن‌باکویه برخلاف بعضی از تذکره‌های عرفانی که بر مبنای اطلاعات شفاهی و متعارض و متناقض با اطلاعات تاریخی و صرفاً برای تکریم و تعظیم مشایخ و بزرگان تصوف توسط مریدان و علاقه‌مندان آن‌ها نگارش یافته‌اند، با اهتمام بر نقل حکایات مستند چهره‌ای واقعی و منصفانه از صوفیان نخستین بر ما ترسیم کرده است.