هوشنگ بادیه‌نشین (رشت ۱۳۱۴ـ تهران ۱۳۵۸ش)(نام اصلی: هوشنگ بیگانه‌طلب) شاعر ایرانی. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش به پایان برد. سال‌هایی از زندگی‌اش را در آبادان، سیستان و بلوچستان، ترکمن‌صحرا و تهران خانه‌‌‌به‌دوش بود. وی در سال ۱۳۲۴ در ۲۰ سالگی مجموعه شعر «یک قطره خون» را در قالب نیمایی و متاثر از سمبولیسم ارایه شده از نیما به چاپ رساند. یک سال بعد یعنی در سال ۱۳۳۵ دومین مجموعه شعر خود به نام «چهره طبیعت» را با مقدمه‌هایی از یدالله رویایی و کوتوال منتشر کرد. مجموعه اشعار کوتاه به همراه یک شعر بلند. او در ماندگارترین آثارش یعنی منظومه «ای تاریخ ما را به یاد داشته باش» تمامی خصوصیت‌های جهان‌بینی خودش و شعرش را در کمال ارایه می‌دهد. سروده‌هایش در مجموعۀ شعر نیمایی قرار می‌گیرد. بادیه‌نشین در زمره ی شاعران آوانگارد در دهه ۴۰ قرار دارد و همین مسئله سبب شد که دو شعر از بادیه‌نشین در مهرماه ۱۳۴۷ در کتاب اول «شعر دیگر» به چاپ می‌رسد. «برخورد او با زبان و ساختمان شعر، بسیار جسورانه‌تر و جلو‌تر از شعر و شاعران هم‌دورۀ خودش بود. عبارت‌سازی‌ها و ترکیب‌سازی‌های متفاوت او، موسیقی و وزن تلفیقی، آوردن صداهای طبیعت (پرندگان، باد، سگ و…)، پیوند ذهنی تقریباً شهری با طبیعت، کنایه و استعاره‌های چندلایه و عمیق، کنش تصویری شدید، به طوری که تصاویر به طور سیل‌آسا و هجومی، در بستر روایت، به سمت مخاطب هجوم می‌آورند و یک ذهن درویش‌مآبانۀ مدرن از عناصری هستند که شعر او را از شعر شاعران دهۀ 1330 و 1340 به مفهوم عمیق کلمه متمایز می‌کند.»دفتر شعر دیگری از او با عنوان آتش تلخ، به کوشش احمدرضا احمدی و کاظم سادات اشکوری (شیراز، ۱۳۸۰) منتشر شده است.
