نجم الدین جعفر بن محمد بن جعفر بن هبه الله بن نما حلی(وفات ۶۸۰ق) از علمای شیعه قرن هفتم قمری واز علمای خاندان ابن نما واز استادان علامه حلی است. مهم‌ترین اثر جعفر بن محمد مُثیرُ الاَحزان و مُنیرُ سُبُلِ الاَشجان از مقتل‌های معروف واقعه عاشورا است. جعفر بن محمد بن جعفر بن محمد (هِبَةُ اللـه) ابن نما، ملقب به نجم‌الدین از علما و محدثین قرن هفتم قمری است. وی شعر نیز می‌سرود و اشعارش درباره پیامبر(ص) و اهل بیت (ع) در برخی منابع، از جمله تألیفات او نقل شده است. پدرش، نجیب الدین محمد بن جعفر بن هبة الله (۵۶۵-۶۳۶ یا ۶۴۵) از فقهای بزرگ امامیه و از اساتید محقق حلی است. اگر در متون فقهی، ابن نما به صورت مطلق بیاید، منظور پدرش محمد بن جعفر ابن نما است که اندیشه‌هایش در میان فقها معروف است. جد بزرگش، هبة الله بن نما از بزرگان شیعه به شمار می‌رفت. کنیه اش ابوالبقاء است و رئیس و عفیف لقبش داده بودند. برادر او، احمد بن محمد و برادر زادهاش، حسن بن احمد نیز از جمله علمای شیعه بودند. حسن بن احمد را از اساتید شهید اول شمرده‌اند.جعفر بن محمد بن جعفر در حدود سال ۶۸۰ق در حله درگذشت.
