علامه سعدالدین امیدی رازی تهرانی (م ۹۲۵ ق) فیلسوف، فقیه، شاعر و طبیب ابتدای عصر صفوی است.مولانا امیدی تهرانی، نامش مسعود ارجاسب فرزند خواجه علی از عیان زادگان تهران و تخلصش امیدی است. پدرانش رئیس و کدخدای تهران بوده‌اند که در آن زمان قصبه‌ای از توابع ری بود.وی را در کودکی برای تحصیل علم نزد مولانا جلال الدین محمد دوانی از قضات دانشمند و محقق آن زمان به شیراز فرستاد. امیدی دروس متداول زمان را آموخت و در طب بیشتر کوشید. او در اواخر عمر به تهران بازگشت و خود در زمره کدخدایان تهران درآمد و در میان تهرانیان احترام فراوانی یافت و مشهورترین باغ آن روزگار تهران را با نام «باغ امید» طرح انداخت. مولانا دوانی بر اثر علاقه به او نامش را به مسعود تغییر داد. امیدی در کنار دیگر آموخته‌هایش شاعری را نیز خوب آموخت. قصیده را نیکو می‌سرود. ساقی نامه ای دارد با اشعار بلند و متین.امیدی در اواخر زندگی در تهران ساکن شد و در آنجا باغی به نام باغ امید ساخت در تهران باغی داشت به نام باغ امید که بر سر آب این باغ نزاعی رخ داد و به سال ۹۲۵ قمری برابر با ۱۵۱۹ میلادی در باغ امید خود به تحریک شاه قوام الدین نوربخش (پیشوای نوربخشیان) و به دست جمعی از نوربخشیه (پیروان میرقوام الدین نوربخش) به قتل رسید در اثر نزاع زخم برداشته و جان داد و در طرشت تهران دفن شد.
