محمدعلی بن عبدالخالق مصاحبی نائینی متخلص و مشهور به عبرت نائینی (۱۲۴۵–۱۳۲۱) شاعر ایرانی بود.اهل نائین و از خانوادهٔ مصاحب‌های نائین بود. مدفن او در امامزاده عبدالله شهرری است.صرف و نحو را نزد شیخ محمد اعمى آموخت و بیان و بدیع و منطق و مقدمات حكمت را از محضر ملا محمد كاشى استفاده كرد و رموز خط را از یكى از بستگان خود آموخت تا جایى كه از خوشنویسان زمان خود گردید.وى هفده سال از عمرش را به سیر و سیاحت گذراند و به نقاط مختلف ایران سفر كرد و به خدمت مشایخ صوفیه درآمد. آنگاه به زادگاه خود بازگشت و به سختى از رهگذر استنساخ كتب زندگى میكرد. بعد به تهران آمد و تا پایان عمر در این شهر زندگى كرد. او در ابنبابویه مدفون است.وى پس از تكمیل تحصیلات نزد شیخ محمد اعمى و ملا محمد كاشى، در نقاط مختلف ایران سفرهاى بسیار كرد و در سال 1322 ه.ق. به تهران آمد. او در شعر به غزل تمایل داشت و غزلهاى عارفانه وى دلكش است و منتخب غزلیاتش به طبع رسیده. در نوشتن انواع خط نسخ مهارت داشت و غالبا از راه اسنتساخ كتب امرار معاش میكرد. تذكره مبسوطى از شاعران معاصر به نام «مدینة الادب» تدوین كرده و كتاب دیگرى به نام «نامه فرهنگیان» دارد كه نسخه خطى هر دو در كتابخانه مجلس شوراى ملى موجود است.مزار عبرت در سمت غرب امام زاده عبدالله تهران نزديك مزار استاد سخن وحيد دستگردي است هنر اصلي عبرت شعر بوده است.وي عقايدي عرفاني داشته كه در اشعارش نمودار است عبرت در محيطي مي زيسته است كه بديها بر مزاج مردم غالب شده بود ناگريز تن به عزلتي سخت داده بود تا از بد حوادث در امان بماند و به هنر خود بپردازد به همين دليل عبرت شعر سياسي كم دارد با اينكه مي دانيم عصر عبرت عصر شعر سياسي بوده است و اكثر شعرا در اين زمينه طيع آزمايي كرده اند در صورتيكه شعرها يش خود را مردي وارسته و بلند نظر نشان داده كه به جز نعت رسول اكرم (ص)و مدح خاندان عصمت وطهارت عليهم السلام به ويژه حضرت علي بن ابي طالب (ع) آن بزرگوار مدح كسي را نگفته است با سردار معظم خراساني (عبد الحسين )ارتباط داشته و چندين كتاب به خواسته او با خطي زيبا به رشته تحرير در آورده است .
