داراشکوه، پسر بزرگ شاه جهان و ملکه ممتاز محل بود. او دانشور، ادیب، شاعر پارسی‌گو، صوفی و دارای تألیفات فارسی و نیز دیوان اشعار بوده است. دارا با عنوان ولیعهد بلافصل («وارث قانونی»)، پادشاه‌زاده بزرگ‌مرتبه («شاهزاده عالی رتبه») و شاه بلنداقبال («شاه خوش‌شانس») منصوب شد و توسط پدر و خواهر بزرگتر قدرتمندش، شاهزاده خانم جهان‌آرا بیگم به عنوان جانشین مورد علاقه قرار گرفت. در جنگ جانشینی پس از بیماری شاه جهان در سال ۱۵ سپتامبر ۱۶۵۷، دارا توسط برادر کوچکترش شاهزاده محی الدین (بعداً امپراتور اورنگ زیب) در چندین جنگ سرنوشت‌ساز به سختی شکست خورد. وی در سال ۳۰ اوت ۱۶۵۹ شب هنگام به دستور اورنگ زیب در مبارزه‌ای سخت برای رسیدن به سلطنت شاهنشاهی اعدام شد و سرش را بریده و برای اطمینان به اورنگ زیب آوردند و بعد به پدرش شاه جهان هدیه دادند. این شاهزاده گورکانی را در تذکره‌ها در زمره خوشنویسان و از شاگردان استاد نستعلیق پرآوازه‌ٔ ایرانی عبدالرشید دیلمی ذکر کرده‌اند.
