یکی از چهره‌های پرفروغ آسمان فرهنگ و ادب و معرفت در دورۀ ناصری جناب علی‌خان ظهیرالدوله می‌باشد که در شب 17 ربیع‌الاول 1281 هجری در قریۀ جمال‌آباد شمیران متولد شد. وی فرزند محمدناصر خان ظهیرالدوله و اجدادشان اصالتاً از ایل قاجار و از منطقۀ استرآباد بودند. از آنجا که پدر وی مأمور حکومتی در فارس بود، تحصیلات مقدماتی را نزد میرزا شفیعا، ادیب و شاعر شیرازی، در شیراز گذراند و در شانزده‌سالگی (1297)، دختر ناصرالدین‌شاه قاجار بانو فروغ‌الدوله را به همسری برگزید. علاقه و استعداد معنوی وی باعث شد تا در سال 1303 هجری به فیض خدمت و درک صحبت عارف و پیر روشن‌ضمیر، جناب میرزاحسن صفی‌علیشاه، نائل گردد و در این راه سلوک کند تا آنجا که پس از خرقه‌تهی کردن جناب صفی‌علیشاه به دستگیری و ارشاد سالکان مأمور و مأذون گردید که این امر به قلم ایشان در این کتاب ذکر شده است. در سال 1304 هجری همانند پدرش، وزیر تشریفات وقت گردید و سفرهای متعددی را همراه با شاه به انجام رساند. کتاب سفرنامۀ ظهیرالدوله حاصل یکی از آن سفرهاست. وی در سال‌های 1324 لغایت 1327 هجری حاکم همدان، کرمانشاه و گیلان گردید و سه‌بار نیز حاکم تهران شد؛ بار اول در سال 1333 هجری، بار دوم در سال 1337 هجری و بار سوم تا سال 1341 هجری دوام یافت. پس از درگذشت پیر روشن‌ضمیرش وی انجمنی را به نام «اخوت» با 110 عضو از رجال خوشنام و روشنگر تأسیس کرد. نشریه‌ای با همان عنوان با محور اخلاقی ـ معرفتی به مدیرمسئولی جناب عبدالله نعمتی (حاج‌داداش کرمانشاهی) در دوازده شماره منتشر گردید. وی به سال 1342 هجری تن خاکی به خاک و جان افلاکی به یزدان پاک سپرد.
