محمدتقی بن محمدحسین کاشانی (۱۲۳۶ -۱۳۲۱ قمری) ساکن تهران بود و در معاصر ملا علی کنی، مقدمات را از فضلای عصرش فرا گرفت و در نجف نزد علامه ، صاحب "جواهر" ، تلمذ نمود. وی داماد ملا محمد جعفر استرآبادی ، مشهور به شریعتمدار بود. در رشته‌های مختلف علمی تصانیف بسیار را نگاشت. از آثارش: "بحرالفوائد" در هفت مجلد؛ "سفینهٔ‌النجاهٔ" در فقه ، در چند مجلد و ترجمهٔ قسمتی از آن به فارسی به نام "معین‌العوام" ، رسالهٔ عملیه؛ "هدایهٔ‌الطالبین"؛ "جامع‌الاصول"؛ "جامع‌المواعظ" ، "توضیح‌الآیات"؛ "وسیلهٔ النجاهٔ"؛ "نجم‌الهدایهٔ" ، در پاسخ به هفت مسألهٔ نجومی به‌صورت سؤال و جواب؛ "ایضاح المشتبهات" ، در تفسیر کلمات مشکل قرآن؛ "رسالهٔ شق‌القمر"؛ "هدایهٔ المسترشدین فی رد المضلین"؛ "ارشاد المؤمنین" ، در احکام اسراف ، به فارسی؛ "هدایهٔ الشیعهٔ" و مختصر آن "عین‌الاصول".
