اختراع عکاسی، شیوه بیانی جدیدی را در اختیارمان قرار داده است که بیش از همه، با حافظه ارتباط تنگانگ دارد. اما به راستی، عکس ها چرا و چگونه بر ما تاثیر می گذارند؟ از آلبوم های خانوادگی و کاربرد عکس ها در حیطه خصوصیشان چه برداشت می کنیم؟ آیا نما ها یک رمز حیاتی، نوعی از نیمه زیان را شکل می دهند؟ آیا می توان از نوعی بهره جویی سرمایه دارانه از عکاسی سخن گفت، و اگر چنین است، آیا حقیقتا، راه چاره ای برای رهایی وجود دارد؟
این ها برخی از پرسش هایی هستند که کتاب، قصد بررسی آن ها را دارد و زمینه ساز نظریه جدیدی درباره عکاسی است که فرا تر از نظریات مطرح شده توسط والتر بنجامین، رولاند بارت و سوزان سونتاگ هستند. برجر، معمای عکس و ابهام موجود در آن را مورد نظر قرار می دهد. او نحوه عملکرد عکس را، نقل قولی عین به عین و ردپایی از واقعیت می داند، درست بر خلاف نقاشی که ترجمان آن است.
شیوه ای که جان برجر و ژان مور برای عملی ساختن نظریه خود در این کتاب به کار گرفته اند، منحصر به فرد است. این اثر، آمیزه ای از داستان های واقعی نظریه، پرتره و حتی اعتراف است. داستان اصلی کتاب، درباره زندگی یک زن روستایی، به عنوان شخصیتی خیالی، بدون بهره گیری از کلمات، با استفاده از صد و پنجاه قطعه عکس گفته شده است. این داستان مصور هیچ شباهتی با یک فیلم یا گزارش خبری ندارد بلکه شیوه ای دیگر است برای گفتن.
کتاب شیوه ی دیگری برای گفتن
