کتاب پل ناتمام

کتاب «پل ناتمام» با زبانی شاعرانه و اندوهگین داستان قهرمانی به نام زکی نداوی را روایت می‌کند؛ شکارچی‌ای که در میانه بحران‌های شخصی و تاریخی، خاطرات تلخ و شکست‌های زندگی‌اش را مرور می‌کند. در این مونولوگ طولانی و سردرگم، زکی در گفتگوهایی صمیمی با سگ وفادارش، وردان، به بازگو کردن درد و شک و تردیدهای عمیقش می‌پردازد؛ گفتاری که همانند سانتیاگو در «پیرمرد و دریا» همینگوی، اما با جستجویی نوین و نمادین در پی یک «اردک» زیبا و دوردست، تفاوتی بنیادین در روایت ایجاد می‌کند.
در سایه‌ی خاطراتی که از حادثه‌ای مبهم در یک پل یخ‌زده حکایت می‌کنند، زکی نمادی از ناامیدی جمعی و شکست‌های تاریخی را تجربه می‌کند؛ پلی که همچون ریشه‌ای از سرزمین مادری از دست رفته و اشغال‌شده، نشانگر ارتباط شکسته او با گذشته و آرزوهای پرآب و باد یک ملت است. این پل، که نه برای عبور بلکه برای نشستن در سکوت و تأمل باقی مانده، یادآور لحظه‌هایی است که زکی در مواجهه با ترس و سرخوردگی، فرمان به عقب‌نشینی دریافت کرد و سرانجام به حالتی فروپاشیده و فروتن فرو رفت.
در همین حال، اردک افسانه‌ای که زکی به دنبالش است، نمادی از هدفی مطلوب و دست نیافتنی است؛ مرواریدی نایاب که همزمان نشانگر شکستی است که خاطرات زکی را می‌خورد و تلاش بی‌پایان او برای بازگشت به زمانی است که امید و خودباوری در دلش موج می‌زد. تعقیب این اردک، نه تنها نشان از جستجوی شخصی برای جبران شکست دارد، بلکه بازتاب‌دهنده تروما و سرخوردگی ناشی از ناکامی‌های سیاسی و روانی نیز هست؛ سرخوردگی‌ای که در نبرد میان اعراب و اسرائیل و پس از شکست‌های متوالی به وی تحمیل شده است.
این رمان، با روایت یک‌طرفه و صدایی بین عقل و جنون نوسانی، اعتراضی است از خود و از سرنوشت؛ نوایی از دست داده که در میان خاطرات دردناک و لحظات تندبادناک، هنوز در جستجوی معنایی عمیق و رهایی از چانه‌های شکست است. زکی نداوی، در گفتگویی با وردان، نه تنها دردهای شخصی بلکه افکار جمعی و تلخی‌های تاریخی را به تصویر می‌کشد؛ پلی که همواره شاهد نبودن گذر از شکست است و اردکی که به مثابه ملکه‌ای در آسمان دوردست می‌درخشد، که رسیدن به او امری شاید همیشه صرفا آرزو باقی بماند.