کتاب یادمانده های سردشت

اوایل سال ۱۳۵۷، از گوشه و کنار ایران زمزمه های مخالفت با رژیم شاه به گوش می رسید، اما در اواسط تابستان این مخالفت ها شکل علنی تری به خود گرفته بود. در ارومیه هم، همانند بسیاری از شهرها، تظاهرات و اعتصاباتی دیده می شد. اوایل مهر، هرازگاهی دسته های کوچکی به حیاط ادارهٔ کل آموزش و پرورش می آمدند و شعارهایی می دادند. اکثر تظاهرات کنندگان از دانش آموزان و معلمان بودند. در یکی از آن روزها، وقتی با چند دبیر از اتاق آقای حبّی، رئیس ادارهٔ تربیت معلم، خارج می شدیم، تظاهرات کنندگان در حیاط، اطراف ما جمع شدند. مرا هم بالای سکوی بلندی بردند تا حرف بزنم و به قول آنان برایشان سخنرانی کنم. در آن سخنرانی، من فقط از خواسته های صنفی معلمان و انتظاراتشان از مسئولان آموزش و پرورش گفتم و بدین صورت نارضایتی این صنف را از عملکرد ادارهٔ کل آموزش و پرورش اعلام کردم. در حقیقت، اولین گروهی که در ارومیه قیام کردند معلمان بودند.