کتاب گوش،حلق و بینی

هیپرتروفی آدنوئید یکی از شایعترین اختلالات لوزه سوم (عمدتا در سنین 4 تا 5 سالگی) بوده و معمولا متعاقب یا توام با عفونت است. اما ممکن است به طور مستقل و مجزا بروز کند. بجز عفونت، عوامل متعدد دیگری از جمله حساسیت، ارث، محیط و تغذیه نیز در ایجاد آن دخالت دارند. تقریبا تمامی علائم بیماری مربوط به اثرات انسدادی بافت لنفاوی هیپرتروفی شده در فضای نازوفارنکس است. مشخصترین علائم هیپرتروفی آدنوئید، تنفس دهانی و رینیت دائمی است. تنفس دهانی و در نتیجه خر خر کردن معمولا در موقع خواب (خصوصا به حالت طاق باز) بارز و آشکار است و در موارد هیپرتروفی شدید، دهان در طول روز نیز باز خواهد بود. تنفس دهانی طولانی مدت (به هر دلیلی) بتدریج باعث یک سری تغییرات در آناتومی دهان (باریک و گود شدن سخت کام) و صورت (قیافه آدنوئیدی بصورت باز ماندن دهان، وسیع و مسطح شدن چین های بین لبی، برآمده شدن جلوی فک فوقانی و طویل شدن فک تحتانی) می شود. صدای بیمار تو دماغی و گنگ و دهان بدبو می شود. به دلیل تحریکات ناشی از ترشحات پس حلقی و یا تحریک حاصل از هوای دمی گرم نشده، معمولا سرفه های خشک (خصوصا شبها موقع خواب) نیز وجود دارد. بافت لنفاوی بزرگ شده بر روی فعالیت ارگانهای مجاور نیز تاثیر گذاشته و موجب عوارض و علائم دیگری نیز می شود که عبارتند از: گوش: در اثر انسداد دهانه شیپور استاش بیمار مستعد حملات مکرر اوتیت میانی حاد، افیوژن گوش میانی و بالاخره اوتیت میانی مزمن و کاهش شنوایی انتقالی خواهد بود. بینی و سینوس ها: رینیت چرکی مزمن تقریبا یکی از یافته های ثابت بیماری بوده و به همین دلیل بیمار مستعد سینوزیت (حملات حاد یا مزمن) است...