کتاب پنج قطعه اساسی از معمای زندگی

در بعد از ظهر روزهای تعطیل، تماشای تیم های فوتبال جالب توجه است. بازیکنان، پنجاه و هشت دقیقه ی اول را با پیروی از همان برنامه ای بازی می کنند که معمولا همیشه بازی می کردند، و گمان می کردند که به پیروزی منتهی می شود، ولی بعد، اتفاق قابل توجهی می افتد: یکی از مسئولین به وسط زمین می آید و در مورد «مهلت دو دقیقه ای»، نکاتی را به آن ها یادآوری می کند؛ و بعد از این صد و بیست ثانیه، اتفاقی که به طور مکرر رخ می دهد، خیلی جالب است! چون از این لحظه به بعد، ما شاهد شدت بیش تر، هوش و ذکاوت بیش تر، صرف انرژی بیش تر و اقدامات بیش تری نسبت به پنجاه و هشت دقیقه ی قبلی هستیم. ولی چرا؟ آگاهی ناگهانی از احساس شکست قریب الوقوع، و احساس جدید و سریعی از فوریت و اضطرار، موجب چنین واکنشی می شود. اعضای تیم می دانند که ساعت، به نفع آن ها کار نخواهد کرد و صرفا همان کاری را انجام می دهد که از یک ساعت انتظار می رود: ثانیه ها پشت سرهم می گذرند تا سرانجام بازی تمام شود. تیمی که خود را در آستانه ی شکست می بیند، ممکن است تا پایان بازی، سطح خارق العاده ای از نبوغ و شدت و انسجام را از خود نشان دهد. آن ها در اوایل بازی، برای کسب امتیاز، فرصت و توانایی شان بیش تر از حریف شان است؛ اما گاهی اوقات ، با وجود نیت پیروزی ، بازیکنان تلاش متوسطی می کنند تا زمانی که دیگر خیلی دیر می شود. گاه گاهی، دمیدن در سوت برای مهلت دو دقیقه ای، صرفا تشریفاتی است و به معنای شکست احتمالی و ناگزیر می باشد، شکستی که غیرقابل جبران است!