کتاب ذهن بی انتها،جسم پردوام

فرآیندهای خودکار نقش بسیار موثری در پیر شدن ما ایفا می کنند زیرا وقتی پا به سن می گذاریم، توانایی ما به هماهنگ کردن این عملیات کاهش می یابد. عمری زندگی ناخودآگاهانه به اختلالات متعددی منجر می شود و حال آنکه عمل کردن در سطح ذهن هوشیار مانع از کار آنها می شود. توجه آگاهانه به عملکرد جسم به جای واگذار کردن آن به توجه غیر ارادی بر چگونگی افزایش سن تاثیر می گذارد. همه اعمال غیرارادی سابق الذکر از ضربان قلب گرفته تا تنفس کردن و هضم غذا و تنظیم هورمونها را می توان آگاهانه کنترل نمود. عصر بیوفیدبک و مراقبه به ما آموخته است که بیماران قلبی را می توان در لابراتوارهای ذهن- جسم آموزش داد تا به اراده خود از شدت فشار خون بکاهند و یا از تولید اسیدهایی که ایجاد زخم معده می کنند جلوگیری نمایند و غیره و غیره. چرا نتوانیم از این توانایی در فرایند پیر شدن استفاده کنیم؟ چرا انگاره های ادراکی قدیمی را با ادراکهای جدید جایگزین نمی کنیم؟ همان طور که در مطالب این کتاب آورده ایم، روشهای متعددی در این زمینه وجود دارند که روی دستگاه عصبی غیر ارادی ما به سو ما اثر بگذارند.

به نظر می رسد قوی ترین موجودات بیشتر عمر می کنند. اگر این درست باشد، میمون بی نوا نامزد بیچاره ای برای رسیدن به عمر دراز خواهد بود. در بدو تولد عاجز و درمانده از رحم مادر به دنیا پای می گذاریم. نوزاد انسان برخلاف نوزاد سایر حیوانات نمی تواند به محض تولد و یا دقایقی بعد روی پای خود بایستد و به دنبال مادرش راه برود. همان طور که می دانیم، نوزاد انسان حتی توان نشستن یا غلت زدن ندارد. کاری که ما در بدو تولد می توانیم بکنیم - مکیدن، بلعیدن، ترشح بزاق، سکسکه، برهم زدن پلک، خمیازه کشیدن، عطسه کردن، سرفه کردن، گریستن و خوابیدن، به بقای ما کمک چندانی نمی کند، به استثنای دو مورد نخست یعنی مکیدن و بلعیدن که به ما توان خوردن می دهد. اغلب حیوانات راهی برای حراست از «دی. ان.آ.» خود دارند: داشتن پوسته، پر و پوست؛ اما پوست بدن انسان به اندازه ای ظریف است که به آسانی پنچر می شود. «دی. ان.آ.» ما در برابر باد و باران و سرما و گرما ناتوان است و از آن آسیب می بیند. حتی قرار گرفتن در آفتاب می تواند ما را گرفتار سرطان کند.